
Zaloguj się lub zarejestruj konto Włącz wersję mobilną

Przypominamy, że na stronie Fakturowo.pl dostępna jest nowa wersja serwisu Efaktury.org, serwis Efaktury.org będzie działał cały czas równolegle z serwisem Fakturowo.pl, więcej informacji na stronie Fakturowo.pl! W serwisie Fakturowo.pl dostępna jest integracja z systemem KSeF - system KSeF będzie wkrótce obowiązkowy dla wszystkich podatników. Zachęcamy do rejestracji konta - rejestracja konta w Fakturowo.pl jest bezpłatna i do niczego nie zobowiązuje!

Faktury wysyłane drogą elektroniczną

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 2 i § 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 200 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. Nr 112, poz. 770 ze zm.) Dyrektor Izby Skarbowej w Katowicach działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Wnioskodawcy, przedstawione we wniosku z dnia 12 lipca 2010r. (data wpływu 22 lipca 2010r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie przesyłania faktur drogą elektroniczną - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 22 lipca 2010r. został złożony ww. wniosek, o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług, w zakresie przesyłania faktur drogą elektroniczną.

W przedmiotowym wniosku zostało przedstawione następujące zdarzenie przyszłe:

Spółka prowadzi działalność gospodarczą m.in. w zakresie wielkopowierzchniowego handlu detalicznego, w zakresie wynajmu lokali oraz w mniejszym zakresie w innych branżach. Będąc podatnikiem podatku od towarów i usług, w związku ze sprzedażą towarów i usług opodatkowanych podatkiem od towarów i usług, wystawia faktury VAT swoim kontrahentom.

Zważywszy na wadliwą pracę poczty, czy innych podmiotów dostarczających korespondencję oraz ilość wystawianych przez podatnika faktur, faktury oraz faktury korygujące kierowane do kontrahentów nierzadko otrzymywane są przez te podmioty kilka tygodni czy miesięcy po ich wystawieniu.

Wiąże się z tym szereg problemów natury ekonomicznej (zaległości płatnicze), cywilnoprawnej (np. nieuzasadniona windykacja roszczeń), czy organizacyjnych (konieczność reklamowania pracy poczty lub wystawiania duplikatu faktury lub faktury korygującej) To powoduje utrudnienia w funkcjonowaniu podatnika i rodzi istotne koszty. Mając powyższe na uwadze, celem uniknięcia takich problemów, Spółka planuje przesyłać faktury wystawione przez siebie w postaci zapisu informatycznego sporządzonego w różnorodnych formatach np. przy użyciu edytorów tekstu, arkuszy kalkulacyjnych lub programów do graficznego utrwalenia dokumentu a następnie przesyłać tak sporządzone pliki bezpośrednio za pomocą poczty elektronicznej do swoich kontrahentów celem umożliwienia im samodzielnego wydrukowania dokumentu na ich własnych urządzeniach i prawidłowego zaewidencjonowania otrzymanego dokumentu zgodnie z przepisami prawa (bez korzystania z procedur dotyczących przekazywania dokumentów przy użyciu bezpiecznego podpisu elektronicznego).

W związku z tym zadano następujące pytanie:

Czy jest prawidłowe przekazywanie nabywcom towarów i usług faktur VAT w postaci zapisu informatycznego sporządzonego w różnorodnych formatach np. przy użyciu edytorów tekstu, arkuszy kalkulacyjnych lub programów do graficznego utrwalenia dokumentu a następnie przesyłanie tak sporządzonych plików bezpośrednio za pomocą poczty elektronicznej do kontrahentów celem umożliwienia im samodzielnego wydrukowania dokumentu na ich własnych urządzeniach (przy czym faktury te nie są przesyłane w postaci elektronicznej przy użyciu bezpiecznego podpisu elektronicznego)...

Zdaniem Wnioskodawcy dopuszczalne jest przesyłanie faktur w postaci zapisu informatycznego sporządzonego w różnorodnych formatach np. przy użyciu edytorów tekstu, arkuszy kalkulacyjnych lub programów do graficznego utrwalenia dokumentu, a następnie przesyłać tak sporządzone pliki bezpośrednio za pomocą poczty elektronicznej do swoich kontrahentów celem umożliwienia im samodzielnego wydrukowania dokumentu na ich własnych urządzeniach i prawidłowego zaewidencjonowania otrzymanego dokumentu zgodnie z przepisami prawa (bez korzystania z procedur dotyczących przekazywania dokumentów przy użyciu bezpiecznego podpisu elektronicznego).

Podstawowym przepisem regulującym kwestię wystawiania faktur VAT, jest art. 106 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz.U. Nr 54, poz. 535 ze zm.). Stosownie do tego przepisu podatnicy obowiązani są wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy. Z literalnego brzmienia tego przepisu nie wynika, aby wystawca faktury musiał ją wystawić w szczególnej formie, o ile spełni przy tym jeden warunek, tj. jej treści zawierać będzie dane wymagane przez art. 106 ust. 1 powołanej ustawy. W konsekwencji należy przyjąć, że ustawodawca nie nakazuje sporządzającemu fakturę, aby dokonał tego w formie papierowej. Co więcej, praktyka pokazuje, że prawie wszystkie faktury znajdujące się w obrocie sporządzane są najpierw w wersji elektronicznej.

Analiza językowa tego przepisu pozwala przy tym stwierdzić, że ustawodawca poprzez pojęcie wystawiać rozumie wyłącznie proces sporządzenia faktury, a nie szerszy proces tj. sporządzenia i przekazania. Taka konstatacja wynika z następujących argumentów. Po pierwsze, wskazuje na to analiza leksykalna tego terminu, który po prostu oznacza sporządzić dokument, rachunek (Słownik Języka Polskiego Wydawnictwo Naukowe PWN S.A.). Po drugie, potwierdza to treść pozostałych ustępów przywołanego art. 106, gdzie np. w art. 106 ust. 10 ustawodawca wyraźnie rozróżnia pojęcia wystawienia i przesłania faktury.

Skoro tak, należy stwierdzić, że ustawodawca zezwala wystawcy faktury sporządzić ją w dowolnej formie, w tym w formie papierowej lub elektronicznej, jak też przekazać ją również w dowolnej formie kontrahentowi (ustawa nie reguluje bowiem tej kwestii) w tym w formie elektronicznej, a ten następnie samodzielnie ją wydrukuje. Co więcej, należy zaznaczyć, że współczesna technika umożliwia wydruk pliku zawierającego fakturę na dowolnym urządzeniu, w tym na drukarce odbiorcy faktury, a tym samym jednoznacznie należy przyjąć, że przekazanie faktury VAT może nastąpić w dowolnej form ie.

Ze stanowiskiem Spółki nie kłóci się przy tym treść rozporządzenia Ministra Finansów z dn. 14 lipca 2005 r. w sprawie wystawiania oraz przesyłania faktur w formie elektronicznej, a także przechowywania oraz udostępniania organowi podatkowemu lub organowi kontroli skarbowej tych faktur (Dz.U. Nr 133, poz. 1119), gdyż akt ten reguluje wyłącznie sytuację, w której faktura sporządzona jest w formie elektronicznej, w takiej formie jest też przekazana i przechowywana (§ 6 ust. 5 rozporządzenia).Trafnie kwestię tę opisał NSA w uzasadnieniu wyroku z dn. 20 maja 2010r. sygn. akt I FSK 1444/09, w którym wyjaśnił Po pierwsze, należy wyróżnić mogące wystąpić w obrocie gospodarczym sytuacje, w których podatnik VAT dokonujący czynności opodatkowanych zarówno sporządza, jak i przesyła nabywcy faktury w formie elektronicznej, które następnie są przechowywane przez obie strony w tej samej formie (...). Po drugie należy uznać, że w obrocie gospodarczym mogą również wystąpić takie sytuacje, w ramach których podatnik sporządza i przesyła faktury w formie niepapierowej, ale są one przy tym - przez obie strony transakcji - drukowane i przechowywane w formie papierowej, a nie elektronicznej. Analiza treści rozporządzenia (...) wyraźnie wskazuje, że prawodawca wprost uregulował w tym akcie prawnym tylko pierwszą ze wskazanych sytuacji. (...) Zdecydowanie należy zatem uznać, że wskazane rozporządzenie expressis verbis nie odnosi się do faktur, które są sporządzane i przekazywane w formie elektronicznej, a następnie drukowane i przechowywane w formie papierowej. Należy wreszcie zwrócić uwagę, że ustawodawca w żadnym przepisie nie zabronił wystawcy faktury przekazania jej w inny sposób niż osobiście lub za pośrednictwem innych podmiotów (posłaniec, poczta), a tym samym należy uznać, że wystawca faktury VAT może tego dokonać w dowolny sposób. Uprawnienie to wynika chociażby z art. 7 Konstytucji RP, z którego wynika jedna z podstawowych zasad, tj. jednostka ma swobodę działania zgodnie z zasadą, że co nie jest wyraźnie zabronione przez prawo, jest dozwolone.

Co więcej, żaden przepis prawa nie wskazuje na formę w jakiej można przekazać wystawioną fakturę, a w konsekwencji nie można wymagać od wystawcy przekazania faktury VAT w konkretny sposób.

W tym kontekście należy też zwrócić uwagę na treść art. 233 ust. 1 dyrektywy 2006/1127WE stosownie do treści którego, faktury mogą być przesyłane lub udostępniane drogą elektroniczną także wtedy, gdy nie są zabezpieczone podpisem elektronicznym w rozumieniu art. 2 pkt 2) dyrektywy Parlamentu Europejskiego lub przesłane za pomocą elektronicznej wymiany danych (EDI) zgodnie z definicją zawartą w art. 2 zalecenia Komisji 1994/820/WE z dnia 19 października 1994r. Skoro więc dyrektywa dopuszcza możliwość przesyłania lub udostępniania faktur drogą elektroniczną, a polski ustawodawca tego nie zabrania, konsekwentnie należy stwierdzić, że podatnik może korzystać z tych dróg przesyłania i udostępniania danych.

Stanowisko Spółki zaprezentowane w niniejszym pytaniu znajduje potwierdzenie chociażby w przytoczonym wcześniej wyroku Naczelnego Sądu Administracyjnego z dn. 20 maja 2010r. (sygn. akt I FSK 1444/09).

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego zdarzenia przyszłego uznaje się za nieprawidłowe.

Zgodnie z art. 106 ust. 1 ustawy z dnia 11 marca 2004r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16.

Z ww. przepisów wynika, iż podatnicy winni wystawiać faktury, dokumentujące czynności opodatkowane, o ile takie wykonują. W aspekcie rozpatrywanej sprawy istotne jest rozstrzygnięcie co należy rozumieć pod pojęciem wystawić. Zgodnie z Słownikiem Języka Polskiego (Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 1994r.) przez słowo wystawić należy rozumieć: wypisać, wypełnić, wydać, np. wystawić czek, rachunek dokument.

A zatem pojęcie "wystawiać" oznacza sporządzenie dokumentu, w tym przypadku faktury, na użytek kontrahenta - odbiorcy towaru lub usługi, oraz wręczenie (doręczenie) przedmiotowej faktury kontrahentowi. Sporządzenie takiej faktury polega na ujęciu w dokumencie o tej nazwie, niezbędnych danych. Trzeba wskazać, iż podstawową rolą faktury, na gruncie podatku VAT, jest umożliwienie nabywcy dokumentowanie dokonanych zakupów w celu skorzystania z prawa do odliczenia podatku naliczonego wynikających z tych faktur (por. art. 86 ust. 2 ustawy o VAT).

Jednakże ww. przepis nie przesądza o formie w jakiej faktura winna być wystawiona. Zdaniem Organu należy w takiej sytuacji dokonać interpretacji tego przepisu opierając się o wykładnie prowspólnotową. Przy czym w pierwszej kolejności tut. organ chciałby poczynić kilka uwag odnośnie przywołanego przez Wnioskodawcę orzeczenia NSA sygn. akt I FSK 1444/09.

W orzeczeniu tym Sąd dokonał interpretacji przepisów poprzez zastosowanie reguł inferencji (reguły wnioskowania a contrario).

Zagadnienie możliwości i zakresu zastosowania poszczególnych wnioskowań prawniczych w prawie podatkowym zasługuje na szczególną uwagę ze względu na swoisty charakter prawa podatkowego, który został wyznaczony przede wszystkim przez przedmiot regulacji oraz administracyjnoprawną metodę regulacji. Niewątpliwie bowiem wpływ na wykładnię prawa podatkowego wywiera przedmiot i metoda regulacji przyjęta w prawie podatkowym (R. Mastalski, Interpretacja prawa podatkowego. Ĺąródła prawa podatkowego i jego wykładnia, Wrocław 1989, s. 6).

Należy przy tym mieć na uwadze, iż teoria prawa powinna być odnoszona do poszczególnych gałęzi prawa, a generalne zasady wykładni muszą być konfrontowane z regułami rządzącymi określoną gałęzią prawa, ponieważ w celu prawidłowego przeprowadzenia procesu wykładni konieczne jest określenie preferencji niektórych rodzajów wykładni oraz ograniczeń w zakresie wykorzystania pozostałych rodzajów D. Antonów, Wykładnia prawa podatkowego po wstąpieniu Polski do Unii Europejskiej, Warszawa 2009, s. 9). Bezsprzeczne jest bowiem, iż poszczególne gałęzie prawa cechują pewne odrębności, głównie w zakresie przedmiotu, metody regulacji oraz kształtu obrotu prawnego (A. Stelmachowski, Wstęp do teorii prawa cywilnego, Warszawa 1984r., s. 420).

Właściwości zaś regulacji poszczególnych gałęzi prawa rzutują na przyjmowane reguły wykładni, zarówno w doktrynie, jak i w praktyce stosowania prawa (L. Leszczyński, Wykładnia prawa. Odrębności w wybranych gałęziach prawa, Lublin 2006, s. 7).

Założenie to wynika ze specyfiki każdej z dziedzin prawa obejmującej cel regulacji, specyficzną budowę instytucji należących do tej dziedziny prawa, a przede wszystkim przedmiot oraz metodę regulacji, które stanowią ważny determinant wykładni przepisów prawa (T. Gilbert - Studnicki, Język prawny z perspektywy socjolingwistycznej, Warszawa-Kraków 1986, s. 83).

Tak więc realizacja prawa wymaga nie tylko znajomości podstawowych instrumentów wykładni i stosowania prawa, ale także odpowiedniego ich adaptowania do potrzeb określonej gałęzi prawa (R. Mastalski, Miejsce wykładni językowej w procesie stosowania prawa podatkowego, Przegląd Podatkowy 2007, nr 8 s. 8).

Jak już wskazano, specyfika prawa podatkowego wynika przede wszystkim z przedmiotu regulacji oraz metody regulacji. Otóż przedmiotem regulacji w prawie podatkowym są stosunki społeczne należące do tzw. zjawisk ekonomicznych. Są to ekonomiczne stosunki podziału środków pieniężnych między ogółem a jednostką (R. Mastalski, Prawo podatkowe, Warszawa 2006, s. 18). Prawo podatkowe kształtuje stosunki społeczne o charakterze tetycznym (stanowionym), istnieje więc jedynie w związku z obowiązywaniem prawa (D. Antonów, Wykładnia prawa podatkowego po wstąpieniu Polski do Unii Europejskiej, s. 21, R. Mastalski, Stosowanie prawa podatkowego, Warszawa 2008, s. 15).

W świetle powyższego stwierdzić należy, iż prawo podatkowe ma charakter ingerencyjny, polegający na ingerencji w sferę własności obywatela.

Natomiast metodą regulacji w prawie podatkowym, ze względu na jego przynależność do prawa publicznego, w którym dominuje interes publiczny, jest metoda administracyjnoprawna oparta na władztwie i podporządkowaniu a cechy prawa podatkowego decydują o priorytetowym charakterze takich wartości, jak pewność i bezpieczeństwo prawa (D. Antonów, Wykładnia prawa podatkowego..., op. cit.).

Rozważania na temat możliwości i zakresu posługiwania się wnioskowaniami prawniczymi podczas dokonywania wykładni przepisów prawa podatkowego należy rozpocząć od spostrzeżenia, iż proces wykładni przepisów prawa jest w swej istocie procesem dynamicznym. Oznacza to, iż dokonując wykładni prawa interpretator nie rozważa każdorazowo jakim rodzajem wykładni posługuje się w danym momencie oraz czy zachowana została przyjęta już powszechnie kolejność stosowania poszczególnych rodzajów wykładni prawa. Otóż interpretator dąży do osiągnięcia celu jakim jest rekonstrukcja normy prawnej z określonych faktów prawotwórczych stosując wszelkie dozwolone metody, kierując się przy tym przede wszystkim efektywnością.

W literaturze prawniczej przyjęto ugruntowane już stanowisko, iż reguły wnioskowań prawniczych nie należą do reguł wykładni w ścisłym tego słowa znaczeniu, natomiast zalicza się je wraz z dyrektywami kolizyjnymi i regułami walidacyjnymi do reguł wykładni sensu largo (niektórzy mówią w tym przypadku o wykładni logicznej) (D. Antonów, Wykładnia prawa podatkowego ..., s. 13, 15 a także L. Morawski, Zasady wykładni prawa, Toruń 2006, s. 195-196 oraz M. Zieliński, Wykładnia prawa. Zasady. Reguły. Wskazówki, Warszawa 2008, s. 48).

Reguły wnioskowań prawniczych w oparciu o obowiązywanie w systemie określonej normy pozwalają wnioskować o tym, że obowiązuje w nim również inna norma. Reguły te odnoszą się zatem do tych sytuacji, które nie zostały expressis verbis uregulowane przez obowiązujące przepisy prawne, a więc takich, o których mówimy, że w prawie jest luka.

Stosując prawo należy jednak zawsze mieć na uwadze, iż w procesie tym pierwszeństwo ma wykładnia w ścisłym tego słowa znaczeniu (dyrektywy językowe, systemowe, funkcjonalne-celowościowe) (L. Morawski, Zasady wykładni prawa, s. 197).

W prawie podatkowym można wyróżnić następujące rodzaje luk (R. Mastalski, Stosowanie prawa..., s. 122):świadoma luka ustawowa; klauzula generalna, niedookreślone pojęcienieuświadomiona luka ustawowaobszar wolny od opodatkowania. W przypadku faktur wystawianych w formie papierowej a wysyłanych w formie elektronicznej ustawodawca świadomie nie uregulował takie trybu, gdyż go nie akceptuje (co przewidują przepisy Dyrektyw) jako rozwiązania niegrwarantującego autentyczności pochodzenia i integralności treści faktur VAT.

Nie została zatem spełniona przesłanka do posługiwania się w przedmiotowym orzeczeniu wnioskowaniami prawniczymi.

Zgodnie z art. 218 Dyrektywy 2006/112/WE Rady z dnia 28 listopada 2006r. w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. U. UE L Nr 347 str. 1 ze zm.), zwaną dalej dyrektywą, do celów niniejszej dyrektywy państwa członkowskie uznają za faktury dokumenty lub noty w formie papierowej lub w formie elektronicznej, które spełniają warunki określone w niniejszym rozdziale.

W myśl art. 232 Dyrektywy w brzmieniu obowiązującym do dnia 10 sierpnia 2010r. faktury wystawione zgodnie z przepisami sekcji 2 mogą zostać przesłane w formie papierowej lub, z zastrzeżeniem akceptacji odbiorcy, mogą zostać przesłane lub udostępnione drogą elektroniczną.

Natomiast w myśl art. 233 ust. 1 Dyrektywy w brzmieniu obowiązującym do dnia 10 sierpnia 2010r., Państwa członkowskie akceptują faktury przesyłane lub udostępniane drogą elektroniczną, pod warunkiem że autentyczność pochodzenia faktur i integralność ich treści zagwarantowano przy użyciu zaawansowanego podpisu elektronicznego lub za pomocą elektronicznej wymiany danych (EDI). Jednocześnie zgodnie z tym przepisem, faktury mogą być również przesyłane lub udostępniane drogą elektroniczną przy zastosowaniu innych metod, z zastrzeżeniem ich akceptacji przez zainteresowane państwo lub państwa członkowskie.

Z powyższych regulacji wynika, iż inne metody przesyłania lub udostępniania drogą elektroniczną faktur wymagają bezwzględnej akceptacji państwa członkowskiego, a akceptacja ta winna być wyrażona wprost w przepisach krajowych a nie dorozumiana.

Mając na względzie wyżej przytoczone przepisy należy stwierdzić, że uregulowania Dyrektywy stanowią, iż faktury mają być wystawiane wyłącznie w formie papierowej lub elektronicznej. Ponadto należy zauważyć, że przepis art. 218 odnosi się do całej dyrektywy a nie tylko do poszczególnych sekcji czy rozdziałów Dyrektywy tym samym, o ile nie jest to wyraźnie zaznaczone, wszelkie regulacje odnośnie faktur w Dyrektywie odnoszą się właśnie do faktur wymienionych w art. 218 czyli do faktur papierowych lub elektronicznych co za tym idzie również regulacje odnośnie ich przesyłania odnoszą do faktur elektronicznych i papierowych. Zatem w sytuacji gdy faktura jest przesyłana w formie papierowej niezbędne jest najpierw jej sporządzenie właśnie w tej formie.

Warto tutaj zauważyć, że dopiero znowelizowane przepisy art. 232 i 233 dyrektywy obowiązujące od 11 sierpnia 2010r. liberalizują kwestię wystawiania faktur elektronicznych. I tak zgodnie obecnym brzmieniem ww. przepisów stosowanie faktury elektronicznej podlega akceptacji odbiorcy.

Autentyczność pochodzenia, integralność treści i czytelność faktury, niezależnie od tego, czy wystawiono ją w formie papierowej czy elektronicznej, zapewnia się od momentu wystawienia faktury aż do końca okresu jej przechowywania.

Każdy podatnik określa sposób zapewnienia autentyczności pochodzenia, integralności treści i czytelności faktury. Można to zapewnić za pomocą dowolnych kontroli biznesowych, które ustalają wiarygodną ścieżkę audytu między fakturą a dostawą towarów lub świadczeniem usług.

"Autentyczność pochodzenia" oznacza pewność co do tożsamości dostawcy lub usługodawcy albo wystawcy faktury.

"Integralność treści" oznacza, że w fakturze nie zmieniono danych wymaganych na mocy niniejszej dyrektywy.

Poza wykorzystaniem rodzajów kontroli biznesowej opisanych w ust. 1 poniżej przedstawiono przykłady technologii zapewniających autentyczność pochodzenia i integralność treści faktury elektronicznej:zaawansowany podpis elektroniczny w rozumieniu art. 2 pkt 2 dyrektywy 1999/93/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 grudnia 1999r. w sprawie wspólnotowych ram w zakresie podpisów elektronicznych, na podstawie certyfikatu kwalifikowanego i utworzony za pomocą bezpiecznego urządzenia służącego do składania podpisów, w rozumieniu art. 2 pkt 6 i 10 dyrektywy 1999/93/WE;elektroniczna wymiana danych (EDI) zgodnie z definicją zawartą w art. 2 załącznika 1 do zalecenia Komisji 1994/820/WE z dnia 19 października 1994r. dotyczącego aspektów prawnych elektronicznej wymiany danych, w przypadku gdy porozumienie dotyczące takiej wymiany przewiduje stosowanie procedur gwarantujących autentyczność pochodzenia i integralność danych. Porównując obecne brzmienie przepisów z obowiązującymi do 10 sierpnia 2010r. wyraźnie wynika, iż dopiero przepisy obowiązujące od 11 sierpnia 2010r. uznają za fakturę każdy dokument wystawiony i przesłany drogą elektroniczną któremu zapewniono autentyczność pochodzenia, integralność treści i czytelność. Przy czym to podatnik, za pomocą dowolnych kontroli biznesowych, dokonuje ww. zapewnienia. Natomiast technologie oparte na zaawansowanym podpisie elektronicznym i elektronicznej wymianie danych (EDI) stanowią jedynie przykład możliwego ww. zapewnienia. Na zasadzie a contrario należy stwierdzić, że przed 11 sierpnia 2010r. za faktury wystawiane w formie elektronicznej należy uznać jedynie takie dokumenty których autentyczność będzie zapewniona za pomocą zaawansowanego podpisu elektronicznego lub za pomocą elektronicznej wymiany danych (EDI), chyba że przepisy danego kraju pozwalają na zastosowanie innych metod.

Dodatkowo należy wskazać, że państwa członkowskie zostały zobowiązane do przyjęcia i publikacji, nie później niż do dnia 31 grudnia 2012r., przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych niezbędnych do wykonania ww. nowelizacji dyrektywy. Państwa członkowskie stosują te przepisy od dnia 1 stycznia 2013r. (art. 2 ust. 1 Dyrektywy Rady 2010/45/UE z dnia 13 lipca 2010r. zmieniającą dyrektywę 2006/112/WE w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej w odniesieniu do przepisów dotyczących fakturowania (Dz. Urz. UE L Nr 189 str. 1)). Tym samym do 31 grudnia 2012r. państwa członkowskie za faktury wystawione w formie elektronicznej uznają jedynie takie które są zabezpieczone ww. metodami chyba że przepisy danego kraju dopuszczą inną możliwość.

Należy w tym miejscu dodać, że szczegółowe zasady wystawiania faktur, dane które powinny zawierać, oraz sposób i okres ich przechowywania zostały określone w rozporządzeniu Ministra Finansów z dnia 28 listopada 2008r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 212, poz. 1337 ze zm.).

W kontekście rozpatrywanej sprawy istotna jest również norma wynikająca z § 19 ust. 1 i ust. 2 ww. rozporządzenia Ministra Finansów, zgodnie z którym faktura winna być wystawiona w dwóch egzemplarzach - oryginał oraz kopia, przy czym oryginał otrzymuje nabywca, a kopię zatrzymuje sprzedawca. Ponadto oryginał faktury powinien zawierać wyraz "ORYGINAŁ", a kopia faktury - wyraz "KOPIA". Na marginesie należy dodać, iż powyższe uregulowania, analogicznie, odnoszą się również do faktur korygujących.

Stosownie do ww. przepisu nabywca winien otrzymywać ORYGINAŁ faktury. Jak wynika z wniosku Wnioskodawca otrzymuje faktury drogą korespondencji elektronicznej bądź faksem. W takim przypadku Wnioskodawcy nie zostanie wręczona wystawiona faktura lecz zostanie mu przesłany drogą elektroniczną de facto wzór faktury oznaczonej jako "ORYGINAŁ" lub też jej kopia, w przypadku przesłania faksem, co niewątpliwie narusza normę § 19 ust. 1 ww. rozporządzenia.

Jak wynika z przytoczonego przez Wnioskodawcę fragmentu orzeczenia NSA, otrzymane faktury sporządzone i przesłane w formie elektronicznej winne być wydrukowane a następnie przechowywane w formie papierowej. Tut. organ zgadza się, że nabywca winien posiadać fakturę w formie papierowej aby móc skorzystać z prawa do odliczenia. Przy czym NSA, a za nim również Wnioskodawca, stoi na stanowisku, iż nabywca może sobie sam wydrukować fakturę na postawie danych przesłanych mu przez sprzedawcę. Tak postawienie sprawy doprowadza do sytuacji, w której nabywca posiadając dane o fakturze, np. na elektronicznej skrzynce pocztowej czy też np. na twardym dysku komputera nie byłby uprawniony do skorzystania z prawa do odliczenia natomiast samo wydrukowanie przez niego tych danych uprawniało by go odliczenia. W takiej sytuacji tak naprawdę to nabywca sam sobie by wystawił fakturę gdyż dopiero z momentem wydrukowania można by mówić o wprowadzeniu dokumentu, jakim jest faktura do obrotu prawnego, czyli w momencie kiedy dokument wywiera odpowiednie skutki prawne. Taki sposób wystawiania faktur, jaki proponuje Wnioskodawca opierający się na tym, iż to nabywca brałby udział w jej tworzeniu, poprzez drukowanie, oraz wprowadzał by ją do obrotu całkowicie sprzeciwia się zapisowi art. 106 ust. 1 ustawy o VAT. Ww. przepis wyraźnie kładzie nacisk, iż to sprzedawca winien wystawić fakturę i żadnym razie nie przewiduje możliwości współudziału w tym procesie nabywcy jak to widzi Skarżący.

Warto też zwrócić uwagę na art. 86 ust. 1 i ust. 2 pkt 1 ww. ustawy w myśl którego w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124. Kwotę podatku naliczonego stanowi, z zastrzeżeniem ust. 3-7, suma kwot podatku określonych w fakturach otrzymanych przez podatnika (...).

Przywołany przepis jednoznacznie wiąże prawo do odliczenia z fakturami otrzymanymi czyli z gotowym produktem jakim jest faktura, a nie z fakturą którą podatnik sam sobie drukuje czyli de facto bierze udział w jej tworzeniu. O ile niewątpliwie od strony materialnej bez znaczenia jest kto wydrukuje fakturę o tyle od strony prawnej uwzględniając powyższe ma zasadnicze znaczenie gdyż to na sprzedawcy ciąży obowiązek wystawienia faktury na każdym etapie jej tworzenia. Gdyby przyjąć tok rozumowania Wnioskodawcy to należałoby uznać również za fakturę sporządzaną i wydrukowaną przez nabywcę na podstawie przekazanych mu przez sprzedawcę np. drogą telefoniczną informacji jakie winna zawierać dana faktura albowiem taka faktura również nie będzie się różniła od faktury sporządzonej, wydrukowanej i wysłanej w formie papierowej przez sprzedawcę. Co jednak trudno byłoby uznać za wystawienie faktury przez sprzedawcę, a tym samym nie sposób uznać tak sporządzonego dokumentu za fakturę VAT. Analogicznie ma się sytuacja przedstawiona przez Wnioskodawcę gdzie de facto dokument, sporządzony przez Wnioskodawcę na podstawie którego dochodziło by do odliczenia podatku VAT, byłby wytworzony przez nabywcę na podstawie wzoru przesłanego przez sprzedawcę drogą elektroniczną. Dlatego też, zdaniem tut. organu taki dokument nie będzie fakturą otrzymanych przez podatnika o której mowa w art. 86 ust. 2 pkt 1 ustawy o VAT, tym samym dającą prawo do odliczenia podatku z niej wynikającego, lecz w istocie będzie to dokumentem wytworzonym przez nabywcę zawierającym dane jakie winna zawierać faktura. W konsekwencji nie sposób uznać, iż taki dokument będzie dawał prawo do odliczenia.

Podsumowując, wystawienie przez Wnioskodawcę faktury przy użyciu edytorów tekstu, arkuszy kalkulacyjnych lub programów do graficznego utrwalenia dokumentu, a następnie przesyłać tak sporządzone pliki bezpośrednio za pomocą poczty elektronicznej do swoich kontrahentów celem umożliwienia im samodzielnego wydrukowania dokumentu (bez korzystania z procedur dotyczących przekazywania dokumentów przy użyciu bezpiecznego podpisu elektronicznego), nie można uznać za realizację obowiązku wynikającego z art. 106 ust. 1 ustawy o VAT albowiem będą to jedynie informacje dotyczące treści faktury, na podstawie której nabywca de facto współtworzyłby oryginał faktury który to Spółka winna wysłać do nabywcy.

Tym samym stanowisko Wnioskodawcy należało uznać za nieprawidłowe.

Interpretacja dotyczy zdarzenia przyszłego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Krakowie, ul. Rakowicka 10, 31-511 Kraków po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Izba Skarbowa w Katowicach Biuro Krajowej Informacji Podatkowej w Bielsku-Białej ul. Traugutta 2a 43-300 Bielsko-Biała.

Słowa kluczowe: faktura, oryginał faktury

Data aktualizacji: 21/06/2012 10:33:06

Zagadnienie, o rozstrzygnięcie którego zwraca się Spółka, dotyczy prawidłowości praktyki r...

W odpowiedzi na zapytanie sformułowane we wniosku z dnia 06 listopada 2006 r. (data wpływu do tutejszego Urzędu 09 listopada 2006 r.), dotyczące stosowania przepisów ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004 r., Nr...

CIT - w zakresie korekty wpłat z zysku za lata 2006-2007

Na podstawie art. 14b 1 i 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów...

Czy za skapitalizowane odsetki bankowe Wspólnota jest zobowiązana zapłacić podatek dochodowy?

Na podstawie art. 14b 1 i 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz 2 i 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji...

Miejsce świadczenia usług magazynowania, faktura, obowiązek podatkowy

Na podstawie art. 14b 1 i 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. u. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz 2 i 6 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji...

Jaką stawkę podatku od towarów i usług (wynikającą z PKWiU) należy zastosować dla grupowyc...

Na podstawie art. 14b 1 i 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz 4 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji...

Polecamy ciekawe artykuły do przeczytania

Odliczenie VAT z faktury zakupu samochodu otrzymanej przed dniem rejestracji Jaka jest data powstania przychodu oraz moment zarachowania kosztu w podatkowej księdze przychodów i rozchodów z tytułu opłat za wodę i ścieki ?Czy możliwym jest przechowywanie kopii faktur w systemie informatycznym, bez konieczności wystawiania kopii tych faktur w formie papierowej?Zwolnienie od opodatkowania ekwiwalentu wypłacanego pracownikom za korzystanie z Internetu przy użyciu ich własnego sprzętu komputerowego Termin odliczenie podatku naliczonego z faktur zaliczkowych

Zamknij

Ta strona korzysta z plików cookies w celu realizacji usług i zgodnie z polityką cookies. Możesz określić warunki przechowywania lub dostępu do plików cookies w Twojej przeglądarce, kliknij tutaj aby dowiedzieć się więcej.