
Zaloguj się lub zarejestruj konto Włącz wersję mobilną

Przypominamy, że na stronie Fakturowo.pl dostępna jest nowa wersja serwisu Efaktury.org, serwis Efaktury.org będzie działał cały czas równolegle z serwisem Fakturowo.pl, więcej informacji na stronie Fakturowo.pl! W serwisie Fakturowo.pl dostępna jest integracja z systemem KSeF - system KSeF będzie wkrótce obowiązkowy dla wszystkich podatników. Zachęcamy do rejestracji konta - rejestracja konta w Fakturowo.pl jest bezpłatna i do niczego nie zobowiązuje!

Opodatkowanie VAT usług turystycznych

Na podstawie art. 14b § 1 i § 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz § 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji przepisów prawa podatkowego (Dz. U. z 2007 r. Nr 112, poz. 770) Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie działając w imieniu Ministra Finansów stwierdza, że stanowisko Strony, przedstawione we wniosku z dnia 31stycznia 2008 r. (data wpływu 11 lutego 2008 r.) o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania usług turystycznych i prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony z tytułu nabycia usług stołówkowych - jest nieprawidłowe.

UZASADNIENIE

W dniu 11 lutego 2008 r. wpłynął ww. wniosek o udzielenie pisemnej interpretacji przepisów prawa podatkowego w indywidualnej sprawie dotyczącej podatku od towarów i usług w zakresie opodatkowania usług turystycznych i prawa do obniżenia podatku należnego o podatek naliczony z tytułu nabycia usług stołówkowych.

W przedmiotowym wniosku został przedstawiony następujący stan faktyczny.

Przedmiotem działalności X S.A. w L zgodnie z wpisem do Krajowego Rejestru Sądowego jest prowadzenie wszelkiej działalności produkcyjnej, handlowej i usługowej, a w szczególności (wg PKD):Produkcja maszyn dla rolnictwa i leśnictwa (grupa 29.3) Obróbka metali i nakładanie powłok na metale, obróbka mechaniczna elementów metalowych (grupa 28.5), Produkcja pozostałych metalowych wyrobów gotowych (grupa 28.7), Handel hurtowy i komisowy, z wyjątkiem handlu pojazdami mechanicznymi i motocyklami (grupa 51), Handel detaliczny, z wyjątkiem sprzedaży pojazdów mechanicznych i motocykli, naprawa artykułów użytku osobistego i domowego (grupa 52), Prace badawczo-rozwojowe w dziedzinie nauk technicznych (grupa 73.10 G), Wynajem nieruchomości na własny rachunek (Grupa 70.2) Pozostałe pośrednictwo finansowe (grupa 65.2), Pozostałe obiekty noclegowe turystyki i inne miejsca krótkotrwałego zakwaterowania (grupa 55.2), Stołówki (grupa 55.51).Dla sprawy istotnym jest, że X S.A. w L jest współzarządcą trwałym gruntów w D. Na gruncie tym Spółka wybudowała pawilony wczasowe i kolonijne. Obiekty te są traktowane jako obiekty socjalne, a zatem zarówno przychody jak i koszty związane z prowadzeniem ośrodka wypoczynkowego rozliczane są w ramach działalności Zakładowego Funduszu Świadczeń Socjalnych. Usługi w tych obiektach świadczone są na rzecz podmiotów gospodarczych, a także dla osób fizycznych nie prowadzących działalności gospodarczej. Tylko sporadycznie usługi są świadczone na rzecz własnych pracowników. Na terenie ośrodka oprócz własnej bazy noclegowej, posiadamy również w pełni wyposażone pomieszczenia kuchenne i stołówkę. Spółka nie zatrudnia jednak własnych kucharzy czy też pracowników gastronomii. W razie takiej konieczności, posiłki są kupowane przez naszą Spółkę od obcego podmiotu gospodarczego, z tym że przygotowywanie i wydawanie odbywa się w naszych pomieszczeniach, ale z surowców i przez pracowników innego podmiotu. Na fakturach zakupu usług gastronomicznych dostawca stosuje PKWIU 55.30.11 (usługi gastronomiczne) i opodatkowuje usługi 7% stawką podatku VAT. Pozostałe materiały i usługi niezbędne do prowadzenia ośrodka między innymi: energia, woda, wywóz nieczystości, ew. występy artystyczne, opieka lekarska, paliwo, środki czystości, materiały biurowe, wyposażenie, usługi pralnicze itp. kupujemy od innych podmiotów gospodarczych. W ośrodku wypoczynkowym świadczymy następujące usługi:pobyt na okres 7, 10 i 14 dni obejmujące przede wszystkim noclegi i jeżeli tego sobie życzy klient - całodzienne wyżywienie, usługi noclegowe, śniadania, obiady, kolacje, wynajem pokoi na kilka dni z całodziennym wyżywieniem, wynajem pokoi na kilka dni tylko ze śniadaniem lub tylko z obiadem, usługa udostępnienia dodatkowego nakrycia stołowego dla osób, które chcą podzielić zakupiony posiłek, sporadyczny wynajem świetlicy na organizowanie imprez okolicznościowych (np. wesela).Na poczet świadczonych usług często pobieramy zaliczki, dla których ustalamy datę powstania obowiązku podatkowego na moment ich otrzymania (zgodnie z art. 19 ust. 11 ustawy o podatku od towarów i usług). W dniu 3 czerwca 2004 roku Naczelnik Trzeciego Urzędu Skarbowego w L udzielił nam informacji o stosowaniu przepisów prawa w zakresie prawa do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego od kupowanych usług gastronomicznych w sytuacji, gdy Spółka sprzedaje tzw. skierowania na wczasy do ośrodka w D obejmujące pobyt w ośrodku wraz z całodziennym wyżywieniem. Organ pismem P-1 -xx poinformował nas, że na podstawie art. 88 ust. 1 pkt 4 lit. a ustawy z dnia 11 marca 2004 roku o podatku od towarów i usług obniżenia kwoty lub zwrotu różnicy podatku należnego nie stosuje się do nabywanych przez podatnika usług noclegowych i gastronomicznych, z wyjątkiem przypadków, gdy usługi te zostały nabyte przez podatników świadczących usługi turystyki, jeżeli w skład usługi turystyki, opodatkowanej na zasadach innych niż określone w art. 119, wchodzą usługi noclegowe lub gastronomiczne albo jedne i drugie. W związku z powyższym, jeżeli Strona świadczy ww. usługi i spełnia warunki określone w tym przepisie, tj. nie dokonuje opodatkowania marży, ma prawo do odliczenia podatku naliczonego od nabytych usług gastronomicznych. Stawkę podatku VAT ustala dla rodzaju świadczonej usługi. W wyniku udzielonej odpowiedzi stosowaliśmy nadal zasady ogólne z zastosowaniem 7% stawki VAT uznając, że świadczymy de facto usługi hotelowe i jednocześnie odliczaliśmy podatek naliczony od kupowanych usług gastronomicznych. W międzyczasie wystąpiliśmy do Ośrodka Standardów Klasyfikacyjnych w Łodzi o wydanie opinii statystycznej (nasze zapytanie i odpowiedź OSK w załączeniu).

W związku z powyższym zadano następujące pytanie.

AD.I. W związku ze zmianą przepisów w zakresie usług turystycznych zrodziła się wątpliwość, czy po 1 stycznia 2008 roku do usług wymienionych w pkt od 1 do 7, świadczonych w ośrodku wypoczynkowym należy stosować szczególne procedury na podstawie art. 119 ustawy o VAT, czy też podlegają one zasadom ogólnym.

AD.II. Jeśli podlegają one zasadom ogólnym, to czy nadal przysługuje nam prawo do odliczenia podatku naliczonego z faktur za usługi gastronomiczne, w sytuacji gdy dostawca stosuje PKWIU 55.30.11.

AD.III. W przypadku gdyby jednak w ocenie organu podatkowego istniała konieczność stosowania szczególnych procedur przy świadczeniu usług turystyki zgodnie z art. 119 ustawy o VAT, pojawiają się następujące pytania:jak ustalić podstawę opodatkowania. jak powinna wyglądać faktura za sprzedaż usług. Czy odrębnie wyszczególniać na fakturach usługi własne, a odrębnie usługi nabyte dla bezpośredniej korzyści turysty. w jaki sposób, a przede wszystkim, w którym momencie należy te usługi ewidencjonować na kasie rejestrującej. jakie dane powinna zawierać ewidencja i jak wyliczyć dane niezbędne do sporządzenia deklaracji VAT. czy zaliczki pobrane przed wykonaniem usługi winny być opodatkowane i ewidencjonowane na kasie rejestrującej, skoro Rozporządzenie Ministra Finansów z 27 kwietnia 2004 roku (Dz. U z 2004 roku nr 97, poz. 970 ze zmianami) w § 3 ust. 1 określa, że obowiązek podatkowy w przypadku świadczenia usług turystyki o których mowa w art. 119 ustawy o VAT, powstaje z chwilą ustalenia marży, nie później niż 15 dnia od wykonania usługi.Zdaniem Wnioskodawcy:

AD. I Usługi pobytu na okres 7, 10 i 14 dni obejmujące noclegi i całodzienne wyżywienie. W ocenie strony świadczone usługi wymienione w pkt 1 są usługami de facto hotelowymi (pobytu), obejmującymi swoim zakresem także zapewnienie gościom hotelowym całodziennego wyżywienia. Potwierdza to również klasyfikacja statystyczna stwierdzająca, iż usługi te mieszczą się w grupie PKWiU 55.23.12-00.00. Usługi świadczone przez ośrodki wczasowe oraz domy wypoczynkowe. Są to zatem usługi mieszczące się Dziale Usługi Hoteli i Restauracji (PKWiU 55), które obejmują usługi o charakterze pobytowym i trudno je zaliczyć do usług związanych z zapewnieniem klientom różnorakich atrakcji turystycznych. Sprowadzają się one wyłącznie do zapewnienia im miejsc noclegowych. Nie są to więc usługi turystyczne w rozumieniu art. 119, których cech wyróżniających należy poszukiwać w przepisach kiedyś VI Dyrektywy, a obecnie 112. Należy bowiem zwrócić uwagę, że przepisy te przewidują nie tyle szczególny system opodatkowania usług turystycznych, co usług agentów turystycznych, w tym biur podróży. Będą one zatem zbliżone do usług klasyfikowanych do usług organizatorów i pośredników turystycznych PKWIU 63.3, obejmujące swoim zakresem dłuższe lub krótsze wyjazdy wypoczynkowe, połączone zwykle ze zwiedzaniem, uprawianiem sportu, wycieczkami itp. (definicja pojęcia turystyka wg Słownika Języka Polskiego Wydawnictwo PWN Biblioteka Gazety Wyborczej). Skoro zatem, są to usługi w swojej istocie hotelowe powinny być opodatkowane wg ogólnych zasad przy zastosowaniu stawki 7%. Takie stanowisko jest zgodne z dotychczasowymi poglądami organów podatkowych. Przykładowo, w informacji o zakresie stosowania przepisów prawa podatkowego dnia 15 października 2004 roku znak: ZN-l-1/443-109/2004 Naczelnik lI Urzędu Skarbowego w Koszalinie rozpatrując praktycznie identyczny stan faktyczny stwierdził cyt:. Zgodnie z art. 19 ust. 1 ustawy o VAT, podstawą opodatkowania przy wykonywaniu usług turystyki jest kwota marży pomniejszona o kwotę należnego podatku. Przez marżę rozumie się różnicę między kwotą należności, którą ma zapłacić nabywca usługi, a ceną nabycia przez podatnika towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty (m.in. transport, zakwaterowanie, wyżywienie, ubezpieczenie - art. 119 ust. 2 ustawy o VAT). Powyższe przepisy wprowadziły szczególną procedurę opodatkowania usług turystyki sklasyfikowanych pod symbolem PKWiU 63.30.11 - jako usługi organizowania wycieczek z kompleksowym programem imprez. Zdaniem Naczelnika tut. Urzędu, przepisy powyższe skierowane zostały do pośredników świadczących usługi turystyczne - agentów i biur turystycznych - którzy organizują imprezy turystyczne. Świadczy o tym podstawa opodatkowania, którą stanowi jedynie marża uzyskana przez biuro (agenta) turystyczne, a nie cała wartość wykonanej przez nie usługi turystycznej. Jeżeli przy organizacji imprezy turystycznej biuro (agent) nabywa usługi od innych podmiotów (transport, wyżywienie, zakwaterowanie) podstawę opodatkowania tej usługi stanowi różnica pomiędzy ceną uzyskaną przez biuro od nabywców usługi (turystów) a kosztami jej zorganizowania, na które składać się będą usługi obce. W rozpatrywanym przypadku podatnik prowadzi ośrodek wczasowy i świadczy usługi sklasyfikowane wg jego oświadczenia pod symbolem PKWiU 55.2312, jako usługi świadczone przez ośrodki wczasowe oraz domy wypoczynkowe. Na podstawie poz. 140 zał. nr 3 do ustawy o VAT, usługi te mieszczą się w ramach PKWiU 55.2 - usługi świadczone przez obiekty noclegowe turystyki oraz inne miejsca krótkotrwałego zakwaterowania, z wyłączeniem usług zakwaterowania w bursach, internatach i domach studenckich (PKWiU ex 55.23.15). Usługi sklasyfikowane pod tym symbolem opodatkowane są stawką 7 % VAT. Natomiast organizowanie imprez i świadczenie usług turystycznych opodatkowane jest stawką 22 % VAT. Zdaniem Naczelnika, w rozpatrywanym przypadku, jeżeli wszystkie usługi świadczone przez podatnika w ramach prowadzonego ośrodka są zaklasyfikowane pod podanym przez niego symbolem PKWiU 55.2315, to podatnik nie świadczy usług turystycznych, mimo, iż nie wszystkie świadczone przez niego usługi są jego własnymi lecz obcymi, jak np. organizacja wycieczki krajoznawczej. Usługi te podatnik świadczy w ramach swojego ośrodka wczasowego; wycieczka do parku, którą podatnik kupuje od innego podmiotu jest jednym z elementów, które składają się na pobyt wczasowicza w ośrodku wypoczynkowym prowadzonym przez podatnika. Ponadto wg oświadczenia podatnika, to biura turystyczne są jednym z jego klientów (podatnik zapewnia pobyt w swoim ośrodku także klientom indywidualnym, którzy nie korzystają z pośrednictwa biura), które wykupują u niego określone usługi - zakwaterowanie, wyżywienie, itp. i to właśnie te podmioty stosują szczególną procedurę opodatkowania usług turystycznych w postaci marży. Powyższe odnosi się również do usług: noclegowych, (pkt 2), usług wynajmu pokoi na kilka dni z całodziennym wyżywieniem, wynajmu pokoi na kilka dni z jednym lub dwoma z wybranymi przez klienta posiłkami (np. tylko śniadaniem, czy tylko obiadem), które są typowymi usługami hotelowymi (pobytowymi), dla których właściwą jest stawka 7%.

AD.I pkt 3 Wydawanie klientom śniadań, obiadów i kolacji. Tego rodzaju usługi zostały przez GUS zakwalifikowane do PKWiU 55.51.10.-0000 usługi stołówkowe. Są to bowiem posiłki wydawane osobom, które nie zamówiły ich przy okazji świadczenia dla nich usług noclegowych, ale wykupują je odrębnie nie będąc najczęściej gośćmi ośrodka wypoczynkowego. Nie może być zatem mowy o tym, że mogą one być zaliczane do usług, w stosunku do których znajdzie zastosowanie procedura przewidziana dla tzw. usług turystycznych.

AD. I pkt 6 Usługa udostępnienia dodatkowego nakrycia stołowego dla osób, które chcą podzielić zakupiony posiłek. Usługa ta nie stanowi sama w sobie odrębnej usługi świadczonej na rzecz klientów. Stanowi ona usługę pomocniczą w stosunku do usługi stołówkowej w sytuacji, gdy nakrycie jest udostępniane w ramach wydawania klientom posiłków, albo w stosunku do usługi pobytu w ośrodku wczasowym.

AD. I pkt 7 Sporadyczny wynajem świetlicy na organizowanie imprez okolicznościowych (np. wesela). Usługi te nie są usługami w jakikolwiek sposób związanymi z turystyką są zatem opodatkowane wg zasad ogólnych, jako wynajem nieruchomości o charakterze niemieszkalnym, stanowiących majątek własny.

AD. II Prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego zapłaconego przy nabyciu usług stołówkowych (gastronomicznych). W ocenie strony pomimo, że w swoich fakturach dostawca posiłków posługuje się PKWiU 55.30.11 usługi gastronomiczne w restauracjach, w istocie nie są to usługi świadczone w restauracji. Są to typowe usługi stołówkowe, czego potwierdzeniem jest załączona do niniejszego zapytania klasyfikacja statystyczna. Skoro bowiem wydanie przez Spółkę posiłku we własnych pomieszczeniach stołówkowych nie jest kwalifikowane przez GUS jako usługi gastronomiczne, to tym bardziej przygotowanie posiłku przez podmiot zewnętrzny na nasze zamówienie, a nie bezpośredniego konsumenta nie może być uznane za usługę gastronomiczną świadczoną w restauracjach. Jest to jedynie pewna nieścisłość niemająca żadnego znaczenia dla oceny samej usługi, podlegająca ewentualnej sanacji poprzez wystawienie faktury korygującej w części dotyczącej symbolu PKWiU. A zatem, skoro wg naszej oceny, potwierdzonej przez klasyfikację statystyczną nie jest to usługa gastronomiczna â ograniczenie zawarte w art. 88 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku od towarów i usług nie może być stosowane. To ograniczenie nie może być również stosowane z uwagi na zapis art. 88 ust. 1 pkt 4 lit. a ustawy, zgodnie z którym wyłączenia w prawie do odliczenia podatku nie stosuje się do przypadków, gdy usługi te zostały nabyte przez podatników świadczących usługi turystyki, jeżeli w skład usługi turystyki, opodatkowanej na zasadach innych niż określone w art. 119, wchodzą usługi noclegowe lub gastronomiczne albo jedne i drugie. Jak słusznie zauważył w swojej decyzji Dyrektor Izby Skarbowej w Rzeszowie z dnia 25 czerwca 2006 roku, znak: JSI l/2-4430/370/05 - Objęte szczególną procedurą opodatkowania usługi turystyki w ustawie VAT nie zostały zdefiniowane. Przepis art. 119 ust. 2, dotyczący specjalnego systemu podatkowania marży przy wykonywaniu tychże usług ogranicza się do wymienienia składników świadczonej usługi turystyki, którymi w szczególności mogą być transport, zakwaterowanie, wyżywienie, ubezpieczenie. Polska Klasyfikacja Wyrobów i Usług (ogłoszona rozporządzeniem Rady Ministrów z dnia 18 marca 1997 r. Di, U. 1997 r. Nr 42 poz. 264 ze zm.), na której grupowaniach opiera się definiowanie zakresu przedmiotowego usług podlegających opodatkowaniu podatkiem VAT, nie definiuje wprost usług turystyki. Klasyfikacja ta wymienia jedynie szczegółowy katalog czynności wykonywanych przez agencje turystyczne. W związku z tym, w oparciu o przyjęte powszechnie reguły wykładni przepisów podatkowych, należy zastosować wykładnię gramatyczna (językową), tzn. odwołać się do znaczenia, jakie to pojęcie posiada na gruncie języka polskiego. Z definicji słownikowych wynika, iż turystyka to odbywanie podróży, wędrówek w celach wypoczynkowych, poznawczych (Słownik Współczesnego Języka Polskiego, Zespół Wydawnictwa Wilga, Tom li, Warszawa 1999 r.). Kierując się znaczeniem tego określenia - w ocenie tut. organu - usługa turystyki to usługa, gdzie podróżowanie jest celem usługobiorcy, zaś inne usługi temu celowi towarzyszą. Z przedstawionego we wniosku z dnia 11 sierpnia 2005 r. stanu faktycznego wynika, iż jednostka prowadząc ośrodki wypoczynkowe (hotele) świadczy usługi hotelowe. W skład tychże usług wchodzą świadczone we własnym zakresie usługi noclegowe, gastronomiczne, wynajem sal oraz tzw. dodatkowe usługi: telekomunikacyjne, pralnicze. organizacja wycieczek krajoznawczych, dyskotek (wliczone w cenę pobytu wczasowego), w przypadku których Spółka nie jest bezpośrednim usługodawcą, lecz pośredniczy w ich wykonywaniu. Powyższe pozostaje w zgodzie ustawą z 29 sierpnia 1997 roku o usługach turystycznych, gdzie w art. 3 pkt 1 zawiera się definicja usług turystycznych, które należy rozumieć jako usługi przewodnickie, hotelarskie oraz wszystkie inne usługi świadczone turystom lub odwiedzającym. W świetle tej definicji usługi hotelarskie (pobytu) są usługami turystyki, które podlegają opodatkowaniu wg zasad ogólnych, a nie wg szczególnych procedur określonych w art. 119 ustawy podatku od towarów i usług. A zatem, uznając nawet wyższość prawdy formalnej (symbol PKWiU umieszczony na fakturze przez usługodawcę nad prawdą obiektywną (rzeczywisty przebieg świadczenia usług wykluczający ich klasyfikację do PKWiU 55.3 usługi gastronomiczne) prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego będzie Spółce przysługiwało, ponieważ w odniesieniu do jej usług art. 88 ust. 1 pkt 4 nie będzie miało zastosowanie z uwagi na wyjątek wskazany w pkt a tegoż przepisu. Nie bez znaczenia dla rozstrzygnięcia przedstawionego problemu jest także zagadnienie graniczenia wynikającego z art. 88 ust. 1 pkt 4 ustawy o podatku od towarów i usług w kontekście jego zgodności z zapisami wynikającymi z Dyrektywy Rady 2006/112/WE z dnia 28 listopada 2006 roku w sprawie wspólnego systemu podatku od wartości dodanej (Dz. Urz. UE Ł nr 347, poz. 1) â dalej Dyrektywa VAT. Niewątpliwie bowiem wszelkie odstępstwa od zasady neutralności i ograniczenia w odliczaniu podatku naliczonego muszą po 1 maja 2004 roku mieć swoje oparcie także w przepisach wspólnotowych. Stosowanie do art. 176 Dyrektywy VAT 1 Rada określa wydatki, które nie dają prawa do odliczenia VAT. W żadnym przypadku prawo do odliczenia VAT nie dotyczy wydatków, które nie są ściśle związane z działalnością gospodarczą, takich jak wydatki na artykuły luksusowe, rozrywkowe lub wydatki reprezentacyjne. Z powyższego wynika, że zgodne z przepisami wspólnotowymi ograniczenie stanowione przez przepisy prawa krajowego to takie ograniczenie, które obejmuje wydatki spełniające łączenie dwa warunki:są to wydatki, których związek z działalnością gospodarczą nie jest zbyt ścisły, wydatki te mają charakter rozrywkowy lub reprezentacyjny, albo dotyczą dóbr luksusowych. Każde ograniczenie niespełniające powyższych kryteriów musi być uznane za niezgodne z cytowanym przepisem Dyrektywy VAT i jako takie organy mają obowiązek odmowy ich stosowania (por. wyrok ETS c-6/64 Costa przeciwko ENEL). Granicami dowolności działań państw członkowskich w tych obszarach, w których obowiązują regulacje wspólnotowe jest zasada proporcjonalności. Została ona wprowadzona do wspólnotowego porządku prawnego przez ETS i stanowi jedną z najwcześniej uznanych przez Trybunał zasad ogólnych, mających rangę prawa pierwotnego. Proporcjonalność służy ocenie działań państw członkowskich, gdzie interesy wspólnotowe i krajowe są sobie przeciwstawne. A zatem Polska, jako członek UE podejmując środki służące skutecznemu osiągnięciu celów określonych w przepisach krajowych, muszą się upewnić czy nie stoją one na przeszkodzie realizacji celów i zasad określonych w prawie wspólnotowym (por. wyrok ETS z 18 grudnia 1997 roku w połączonych sprawach C-286/942, C-340/95, C4O1/95 i C-47/96, Zb. Orz. 1997, s. I-7281). W wyroku tym Trybunał podkreślił zarazem, że zasada proporcjonalności znajduje zastosowanie do środków krajowych, które są przyjmowane przez państwa członkowskie w wykonaniu ich uprawnień dotyczących VAT. Uzasadnieniem dla tej opinii jest to, że gdyby środki przekroczyły ramy tego, co konieczne do osiągnięcia celu, osłabiłoby zasady systemu VAT, a w szczególności zasady rządzące odliczeniami, które stanowią istotny element tego systemu. Podsumowując, przyjmując nawet, że Polska w oparciu o art. 176 akapit drugiej Dyrektywy VAT miała prawo do utrzymania pewnych ograniczeń obowiązujących przed 1 maja 2004 roku, z uwagi na zasadę proporcjonalności znacznie przekroczyła swoje uprawnienia w zakresie ograniczenia prawa do odliczenia podatku, w przypadku gdy usługi gastronomiczne są wydatkami ściśle związanymi z działalnością gospodarczą a które pozbawione są dla kupującego charakteru rozrywkowego, reprezentacyjnego czy dobra luksusowe. Odnosząc to do naszego przypadku, nikt nie może uznać, że nabywana przez nas usługa gastronomiczna, jako stanowiąca niezbędny element świadczonej usługi hotelowej ma dla Spółki charakter wydatku rozrywkowego, luksusowego czy reprezentacyjnego, który nie jest ściśle związany z działalnością hotelową. A skoro tak, ograniczenie wynikające z art. 88 ust. 1 pkt 4 nie może mieć do nas zastosowania.AD. III Wg Spółki procedura określona w art. 119 ustawy o podatku od towarów i usług nie będzie miała zastosowania, tym bardziej, że w przypadku jej stosowania nie ma praktycznych możliwości ustalenia podstawy opodatkowania i logicznego sposobu ewidencjonowania.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego uznaje się za nieprawidłowe.

Odnośnie problemów związanych ze sposobem opodatkowania usług przedstawionych w pytaniu I i II.

Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 1 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług (Dz. U. Nr 54, poz. 535 ze zm.) opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług podlega odpłatna dostawa towarów i odpłatne świadczenie usług na terytorium kraju.

Stosownie do art. 8 ust. 3 ww. ustawy usługi wymienione w klasyfikacjach wydanych na podstawie przepisów o statystyce publicznej są identyfikowane za pomocą tych klasyfikacji, z wyjątkiem usług elektronicznych i usług turystyki, o których mowa w art. 119.

Należy zauważyć, iż ustawa o podatku od towarów i usług nie definiuje pojęcia usług turystki. Stąd przyjąć należy, iż zgodnie z regułami systemowej wykładni prawa przez usługi turystyczne należy rozumieć, stosownie do definicji legalnej zawartej w art. 3 pkt 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. o usługach turystycznych ( Dz. U. z 2004, Nr 223, poz. 2268 ze zm.) usługi przewodnickie, usługi hotelarskie oraz wszystkie inne usługi świadczone turystom lub odwiedzającym. Powyższa definicja wymaga uściślenia poprzez wskazanie na legalne definicje powyższych pojęć. Ustawa o usługach turystycznych stanowi w art. 3 pkt 8, iż usługi hotelarskie to krótkotrwałe, ogólnie dostępne wynajmowanie domów, mieszkań, pokoi, miejsc noclegowych, a także miejsc na ustawienie namiotów lub przyczep samochodowych oraz świadczenie, w obrębie obiektu, usług z tym związanych. Z kolei przez turystę ustawa o usługach turystycznych (art. 3 pkt 9 cytowanej ustawy) każe rozumieć osobę, która podróżuje do innej miejscowości poza swoim stałym miejscem pobytu na okres nieprzekraczający 12 miesięcy, dla której celem podróży nie jest podjęcie stałej pracy w odwiedzanej miejscowości i która korzysta z noclegu przynajmniej przez jedną noc. Natomiast odwiedzający oznacza osobę, która podróżuje do innej miejscowości poza swoim stałym miejscem pobytu, dla której celem podróży nie jest podjęcie stałej pracy, w odwiedzanej miejscowości oraz niekorzystającą z noclegu (art. 3 pkt 10 powołanej ustawy).

Przepisy ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług dywersyfikują podstawę opodatkowania usługi turystycznej w zależności od tego, czy w ramach świadczonej usługi turystycznej nabywcom oferowane są wyłącznie usługi i towary nabyte od innych podatników dla bezpośredniej korzyści klienta (art. 119 ust. 2 in fine), czy też część świadczeń w ramach tej usługi podatnik wykonuje we własnym zakresie.

Podkreślenia wymaga fakt, iż do 31 grudnia 2007 r. regulacja art. 119 ust. 3 ustawy o VAT przewidywała, iż opodatkowanie usług na zasadzie marży wymagało prowadzenia ewidencji, z której wynikają kwoty wydatkowane na nabycie towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, oraz posiada dokumenty, z których wynikają te kwoty.

Ustawodawca zmienił redakcję przepisu art. 119 ust. 3 pkt 4 ( ustawa o zmianie ustawy o podatku od towarów i usług oraz ustawy o zwrocie osobom fizycznym niektórych wydatków związanych z budownictwem mieszkaniowym Dz. U. z 2007 r., Nr 192, poz. 1382) z 19 września 2007 r. w ten sposób, że wyłączył obowiązek prowadzenia ewidencji z warunków opodatkowania marży i zawarł go w odrębnej regulacji. Obecnie zatem nie ulega żadnych wątpliwości, iż nie jest możliwe uznanie, że nieprowadzenie ewidencji zwalnia podatnika z obowiązku opodatkowania usług turystycznych zgodnie z procedurą określoną w art. 119.

Jak wynika z opisanego stanu faktycznego przedstawionego we wniosku Spółka prowadzi ośrodki wczasowe i kolonijne. Osobom przebywającym w ośrodkach Wnioskodawca oprócz zakwaterowania (bazy noclegowej) gwarantuje udostępnienie sali stołówkowej oraz aneksu kuchennego. Jak podniesiono we wniosku Spółka nie zatrudnia własnych kucharzy, ale w razie konieczności zakupuje posiłki od obcego podmiotu gospodarczego. Na fakturach zakupu usług gastronomicznych dostawca stosuje 7% stawkę podatku VAT. Usługi te rzeczywiście zawierają się w kompleksowej usłudze świadczonej przez ośrodki wczasowe oraz domy wypoczynkowe (PKWiU 55.23.12 zgodnie z opinią Urzędu Statystycznego w Łodzi z dnia 06.12.2007 r.), niemniej jednak część tych usług nie jest usługami własnymi lecz obcymi. Z powyższego wynika zatem, iż w sytuacji, gdy podatnik świadczy nabywcy usługi własne, czynności te podlegają opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług na zasadach ogólnych wg stawek właściwych dla tego rodzaju usług, a podatnik ma prawo dokonać odliczenia podatku naliczonego od towarów i usług wynikającego z zakupów związanych bezpośrednio z daną usługą. Towary i usługi nabyte do wykonywania usług własnych korzystają z prawa do odliczenia podatku naliczonego na zasadach ogólnych stosownie do art. 86 ust. 1 ustawy o VAT, który stanowi iż, w zakresie, w jakim towary i usługi są wykorzystywane do wykonywania czynności opodatkowanych, podatnikowi, o którym mowa w art. 15, przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwotę podatku naliczonego, z zastrzeżeniem art. 114, art. 119 ust. 4, art. 120 ust. 17 i 19 oraz art. 124.

Na mocy natomiast art. 119 ust. 4 powołanej ustawy podatnikom opodatkowującym usługi turystyki na zasadach szczególnych nie przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwoty podatku naliczonego od towarów i usług nabytych dla bezpośredniej korzyści turysty. W przedmiotowym przypadku dotyczyć to będzie nabywanych przez Stronę usług gastronomicznych sprzedanych wyłącznie turystom. W powyższym przypadku, gdy Spółka świadczy oprócz usług nabywanych od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty pozostałe usługi wykonuje we własnym zakresie (tzw. usługi własne - opodatkowane na zasadach ogólnych, zgodnie z art. 29 ustawy), odrębnie ustala się podstawę opodatkowania dla usług własnych i odrębnie w odniesieniu do usług nabytych dla bezpośredniej korzyści turysty. Podatnik jest obowiązany do wykazania w prowadzonej ewidencji, jaka część należności za usługę przypada na usługi nabyte od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, a jaka na usługi własne (art. 119 ust. 5 i 6 ustawy o podatku od towarów i usług).

Odnośnie zastosowania szczególnej procedury przy świadczeniu usług turystyki, określonej w art. 119 ustawy do świadczenia usług gastronomicznych to zgodnie z art. 119 ust. 3, w brzmieniu obowiązującym od 1 stycznia 2008 r., stosuje podatnik, który:ma siedzibę lub miejsce zamieszkania na terytorium kraju;działa na rzecz nabywcy usługi we własnym imieniu i na własny rachunek; przy świadczeniu usługi nabywa towary i usługi od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty.Przepis art. 119 ustawy o VAT wprowadza szczególny sposób opodatkowania usług turystycznych, którego istotą jest opodatkowanie marży stanowiącej wynagrodzenie podatników. Zgodnie z art. 119 ust. 1 ustawy o VAT, podstawą opodatkowania przy wykonywaniu usług turystyki jest kwota marży pomniejszona o kwotę należnego podatku, z zastrzeżeniem ust. 5. Stosownie do ust. 2 tego artykułu przez marżę rozumie się różnicę między kwotą należności, którą ma zapłacić nabywca usługi, a ceną nabycia przez podatnika towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, gdzie przez usługi dla bezpośredniej korzyści turysty rozumie się usługi stanowiące składnik świadczonej usługi turystycznej, a w szczególności transport, zakwaterowanie, wyżywienie, ubezpieczenie. Chodzi zatem o usługi, które w całości składają się na usługę turystyczną świadczoną przez organizatora turystyki. Użycie w cytowanym przepisie słowa w szczególności oznacza, iż jest to katalog otwarty. Konsekwentnie inne usługi stanowiące składnik usługi turystyki również powinny być uwzględnione. Ponieważ ustawa o VAT nie określa jednoznacznie jakiego rodzaju usługi są usługami nabywanymi dla bezpośredniej korzyści, to na podstawie przepisu art. 119 ust. 2 ustawy przyjąć należy, iż jedynie nabycie tych usług i towarów, które zaspokajają podstawowe potrzeby turysty w trakcie odbywania wypoczynku w w/w obiektach turystycznych, będzie w przypadku wykonywania usług turystyki stanowić element kalkulacyjny do określenia marży. Podkreślić należy, że transport, zakwaterowanie, czy wyżywienie są usługami, bez których nie mogłaby się odbyć impreza turystyczna. Tym samym nabycie usług gastronomicznych stanowi część usług nabywanych przez operatora turystyki dla bezpośredniej korzyści turysty.

Z wykładni przepisów art. 119 ust. 1 i 3 wynika, że podatnik winien stosować procedurę szczególną przy rozliczeniu usługi turystyki, gdy spełni łącznie ww. warunki. W ocenie Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie zasady szczególne opodatkowania marży mają charakter obligatoryjny. Z brzmienia powołanych przepisów nie można wywieść by podatnik spełniający wymienione warunki mógł wybrać (wg uznania) stosowanie procedury szczególnej bądź ogólnej (art. 29 ustawy o VAT). Ustawodawca nie użył w treści przepisu art. 119 ust.3 ustawy o VAT słowa może" tylko stosuje się", a zatem nie pozostawił podatnikowi dowolności wyboru zasady opodatkowania usługi turystyki między opodatkowaniem na zasadach ogólnych (art. 29 ustawy o VAT) a opodatkowaniem na zasadach szczególnych (art. 119 ustawy o VAT).

Stosownie do art. 119 ust. 4 ustawy, podatnikom nie przysługuje prawo do obniżenia kwoty podatku należnego o kwoty podatku naliczonego od towarów i usług nabytych dla bezpośredniej korzyści turysty. W związku z powyższym iż Spółka prowadzi ośrodki wczasowe i kolonijne we własnym imieniu i na własny rachunek oraz spełnia pozostałe wymagania określone w art. 119 ust. 3 ustawy to w zakresie usług gastronomicznych zastosowanie znajdują szczególne procedury przy świadczeniu usług turystyki. Kwestię prowadzenia ewidencji w przypadku opodatkowania marży reguluje ówczesny art. 119 ust. 3a powołanej ustawy VAT, zgodnie z którym podatnicy, o których mowa w ust. 3, są obowiązani prowadzić ewidencję, o której mowa w art. 109 ust. 3, z uwzględnieniem kwot wydatkowanych na nabycie towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty, oraz posiadać dokumenty, z których wynikają te kwoty.

Zgodnie z art. 119 ust. 1 i 2 ustawy podstawą opodatkowania przy wykonywaniu usług turystyki jest kwota marży pomniejszona o kwotę należnego podatku. Marżę stanowi różnica między kwotą należności, którą ma zapłacić nabywca usługi, a ceną nabycia towarów i usług od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty. Opodatkowanie marży odnosi się wyłącznie do sytuacji, w której podatnik sprzedaje nabywcy usługę turystyki nabytą dla jego bezpośredniej korzyści. Jednocześnie powołana regulacja wskazuje, że usługą nabytą dla bezpośredniej korzyści turysty jest usługa będąca składnikiem świadczonej usługi turystyki, a w szczególności transport, zakwaterowanie, wyżywienie, ubezpieczenie. W związku z powyższym podstawę opodatkowania odrębnie ustala się dla usług własnych i odrębnie dla usług nabytych od innych podatników dla bezpośredniej korzyści turysty. Nie daje to jednak możliwości ustalania różnych stawek. Zatem usługi własne sprzedawane w pakiecie z nabytymi od innego podmiotu usługami powinny być opodatkowane stawką 22 proc., gdyż konsument nie korzysta w tym wypadku z odrębnej usługi. Usługi stołówkowe są wykonywane w ramach usługi turystycznej (wypoczynek w ośrodku), która gdyby nie była świadczona, podatnik nie skorzystałby z wyżywienia.

W świetle powołanych regulacji pakiet usług stanowiących usługę turystyki należy traktować jako jedną usługę. W ustawie o VAT usługa turystyki jest usługą kompleksową (złożoną z kilku świadczeń). W związku z powyższym z podstawy opodatkowania całościowej usługi świadczonej przez jeden podmiot nie można wyłączyć poszczególnych jej elementów i opodatkować ich według innych stawek. Wówczas na fakturze w odrębnej pozycji wykazuje się tę część należności, do której ma zastosowanie marża.

Ponadto tutejszy organ podatkowy informuje iż szczególne procedury dotyczące opodatkowania w systemie marży należy udokumentować stosownie do § 9 ust. 8, pkt 1 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 25.05.2005 r. w sprawie zwrotu podatku niektórym podatnikom, zaliczkowego zwrotu podatku, wystawiania faktur, sposobu ich przechowywania oraz listy towarów i usług, do których nie mają zastosowania zwolnienia od podatku od towarów i usług (Dz. U. z dnia 31 maja 2005 r.). Przepis powyższy stanowi iż w fakturach dokumentujących czynności, których podstawą opodatkowania jest marża, zgodnie z art. 120 cytowanej ustawy o podatku VAT w miejsce oznaczenia "FAKTURA VAT" stosuje się oznaczenie "FAKTURA VAT

Marża". Powyżej cytowany przepis zawiera również elementy jakie powinna zawierać faktura dokumentująca świadczenie usług turystyki. Są to:imiona i nazwiska lub nazwy bądź nazwy skrócone sprzedawcy i nabywcy oraz ich adresy;numery identyfikacji podatkowej sprzedawcy i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 10 i 11;dzień, miesiąc i rok albo miesiąc i rok dokonania sprzedaży oraz datę wystawienia i numer kolejny faktury oznaczonej jako "FAKTURA VAT"; podatnik może podać na fakturze miesiąc i rok dokonania sprzedaży w przypadku sprzedaży o charakterze ciągłym;nazwę towaru lub usługi;jednostkę miary i ilość sprzedanych towarów lub rodzaj wykonanych usług;Zgodnie z art. 106 ust. 1, ust. 4 podatnicy, o których mowa w art. 15, są obowiązani wystawić fakturę stwierdzającą w szczególności dokonanie sprzedaży, datę dokonania sprzedaży, cenę jednostkową bez podatku, podstawę opodatkowania, stawkę i kwotę podatku, kwotę należności oraz dane dotyczące podatnika i nabywcy, z zastrzeżeniem ust. 2, 4 i 5 oraz art. 119 ust. 10 i art. 120 ust. 16. Podatnicy, o których mowa w ust. 1 - 3, nie mają obowiązku wystawiania faktur, o których mowa w ust. 1 i 2, osobom fizycznym nieprowadzącym działalności gospodarczej. Jednakże na żądanie tych osób podatnicy są obowiązani do wystawienia faktury.

W zakresie zaś ewidencjonowania przyjętych zaliczek z tytułu sprzedaży usług opodatkowanych w zakresie marży, to zgodnie z przepisem § 3 rozporządzenia Ministra Finansów w sprawie wykonania niektórych przepisów ustawy o podatku od towarów i usług (Dz. U. z 2004r. Nr 97, poz. 970, ze zm.) w przypadku świadczenia usług turystyki opodatkowanych według szczególnej procedury, o której mowa w art. 119 ustawy tutejszy organ podatkowy stwierdza, iż obowiązek podatkowy w przypadku świadczenia przedmiotowych usług (bez względu na fakt otrzymania zaliczki, przedpłaty, czy raty) powstaje z chwilą ustalenia marży, nie później niż 15 dnia od dnia wykonania usługi. W tej sytuacji nie mają więc zastosowania przepisy art. 19 ustawy o podatku VAT określające moment powstania obowiązku podatkowego w wymienionych w tych przepisach przypadkach. Uchwalenie bowiem przez ustawodawcę przepisu szczególnego oznacza, że przepisy ogólne (między innymi dotyczące momentu powstania obowiązku podatkowego w przypadku otrzymania zaliczek) nie znajdują w tej sytuacji zastosowania. Odnośnie kwestii prowadzenia ewidencji za pomocą kasy rejestrującej to stosownie do § 5 ust. 1 i ust. 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 04.07.2002 r. w sprawie kryteriów i warunków technicznych, którym muszą odpowiadać kasy rejestrujące, oraz warunków stosowania tych kas przez podatników (Dz. U. Nr 108, poz. 948 z 2002 r. ze zm.) - podatnicy prowadzący ewidencję przy zastosowaniu kas rejestrujących, z zastrzeżeniem ust. 2, są obowiązani do dokonywania rejestracji każdej sprzedaży przy zastosowaniu kasy i dokonywania wydruku z każdej sprzedaży paragonu fiskalnego lub faktury VAT oraz wydawania oryginału wydrukowanego dokumentu nabywcy. Podatnicy prowadzący ewidencję przy zastosowaniu kas rejestrujących, u których podstawą opodatkowania jest kwota prowizji lub inna postać wynagrodzenia za wykonane usługi w ramach umowy agencyjnej, zlecenia, pośrednictwa lub innych umów o podobnym charakterze albo też marża, ewidencjonują na potrzeby obliczenia osiągniętego przez nich obrotu oraz kwot podatku należnego całą wartość sprzedaży własnej oraz prowadzonej na rzecz lub w imieniu innych podatników.

Na podstawie przytoczonych przepisów stwierdzić można, że dokonując świadczenia usług zakupionych dla bezpośredniej korzyści turysty opodatkowanych zgodnie z procedurą marży na rzecz osób fizycznych nie prowadzących działalności gospodarczej, Spółka będzie musiała ewidencjonować za pomocą kasy rejestrującej całą wartość sprzedaży własnej. Jednak opodatkowaniu nie będzie podlegała cała wartość sprzedaży lecz tylko marża. Kasy rejestrujące nie mają jednak możliwości do ewidencjonowania całej wartości sprzedaż niepodlegającej opodatkowaniu podatkiem od towarów i usług z równoczesnym naliczeniem podatku od towarów i usług od marży. Dlatego do ewidencjonowania całej wartości sprzedaży należy wykorzystać jedną z wolnych liter od D do G ze stawką 0 - serwisant winien dokonać odpowiedniej adnotacji w książce serwisowej kasy o przypisaniu tej litery do sprzedaży niepodlegającej opodatkowaniu. Przy sprzedaży ewidencjonowanej pod tą literą nie będzie wykazywana kwota podatku. Ze względu na specyfikę prowadzonej działalności obowiązek podatkowy w podatku od towarów i usług nie powstaje w momencie przyjęcia zaliczki lecz z chwilą ustalenia marży - i tak też powstaje obowiązek zaewidencjonowania w/w usług.

Mając na uwadze powyższe, Dyrektor Izby Skarbowej w Warszawie, działając w imieniu Ministra Finansów, stwierdza, iż stanowisko przedstawione we wniosku jest nieprawidłowe, z uwagi na fakt, iż Wnioskodawca świadczy nabywcy zarówno usługi własne podlegające opodatkowaniu na zadach ogólnych, jak również usługi nabywane od innych podmiotów dla bezpośredniej korzyści turysty dla których odrębnie ustala się podstawę opodatkowania zgodnie z art. 119 ust. 3 powołanej ustawy.

Mając na uwadze powyższe należało orzec jak w sentencji.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego (zdarzenia przyszłego) przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia w przedstawionym stanie faktycznym, a w przypadku interpretacji dotyczącej zdarzenia przyszłego - stanu prawnego obowiązującego w dniu wydania interpretacji.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego w Warszawie, ul. Jasna 2/4, 00-013 Warszawa po uprzednim wezwaniu na piśmie organu, który wydał interpretację w terminie 14 dni od dnia, w którym skarżący dowiedział się lub mógł się dowiedzieć o jej wydaniu - do usunięcia naruszenia prawa (art. 52 § 3 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi - Dz. U. Nr 153, poz. 1270 ze zm.). Skargę do WSA wnosi się (w dwóch egzemplarzach - art. 47 ww. ustawy) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia odpowiedzi organu na wezwanie do usunięcia naruszenia prawa, a jeżeli organ nie udzielił odpowiedzi na wezwanie, w terminie sześćdziesięciu dni od dnia wniesienia tego wezwania (art. 53 § 2 ww. ustawy).

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie lub bezczynność są przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy) na adres: Biuro Krajowej Informacji Podatkowej, ul. 1 Maja 10, 09-402 Płock.

Słowa kluczowe: dostawa, faktura VAT, marża, obniżenie podatku należnego, usługi stołówkowe, usługi turystyczne

Data aktualizacji: 26/01/2013 00:00:01

Przesyłanie faktur i faktur korygujących w formacie PDF

Na podstawie art. 14b 1 i 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz 7 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007 r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji...

Wystawianie faktur dotyczących wykonywania czynności biegłego sądowego

POSTANOWIENIE Na podstawie art. 216 1, art. 14a 1 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997 r. Ordynacja podatkowa (Dz. U. z 2005 r. Nr 8, poz. 60 - j.t. z późn. zm.) w odpowiedzi na Pani pismo z dnia 05.2005 r. (uzupełnione pismem z dn. 06.2005 r.) dotyczące...

Dowód dostawy online

Dowód dostawy to obok awiza jeden z dwóch podstawowych elementów korespondencji handlowej związanej z dostarczaniem zamówionego towaru. Dokument ten, często też określany jako WZ (wydanie zewnętrzne), stanowi podstawę wydania towaru z magazynu...

Urząd Skarbowy Dzierżoniów 58-200 ul. Pocztowa 14

Zasięg terytorialny miasta Bielawa, Dzierżoniów, Pieszyce, Piława Górna gminy Dzierżoniów, Łagiewniki, Niemcza powiaty dzierżoniowski województwo dolnośląskie Konta bankowe CIT 88101016740008952221000000 VAT 38101016740008952222000000 PIT...

Czy komornik sądowy ma prawo do wystawienia faktury VAT dokumentującej sprzedaż nieruchomo...

Na podstawie art. 14b 1 i 6 ustawy z dnia 29 sierpnia 1997r. Ordynacja podatkowa (t. j. Dz. U. z 2005r. Nr 8, poz. 60 ze zm.) oraz 2 i 5 rozporządzenia Ministra Finansów z dnia 20 czerwca 2007r. w sprawie upoważnienia do wydawania interpretacji...

Polecamy ciekawe artykuły do przeczytania

Urząd Skarbowy Biłgoraj 23-400 ul. Kościuszki 78 Refakturowania kosztów z tytułu rat leasingowych oraz kosztów ubezpieczenia na oddział na Słowacji oraz prawa do odliczenia podatku naliczonego Odliczenie w zeznaniu rocznym kwoty z tytułu zwrotu jednorazowej odprawy pieniężnej Czy podstawą wystawienia faktury VAT w przypadku wykonania robót budowlanych jest umowa, czy protokół zdawczo-odbiorczy?Prawo do odliczenia podatku naliczonego wynikającego z faktur dotyczących zakupów dokonanych przed datą złożenia zgłoszenia rejestracyjnego do VAT

Zamknij

Ta strona korzysta z plików cookies w celu realizacji usług i zgodnie z polityką cookies. Możesz określić warunki przechowywania lub dostępu do plików cookies w Twojej przeglądarce, kliknij tutaj aby dowiedzieć się więcej.